چه بسیار دام و بندهایی است که بر دست و پای وجود ادمی تنیده شده ولی عینک توهم زای اختیار مانع از دید ان است و به چه سرزمینهایی کشانده میشویم بدون انکه بدانیم توسط کدامین نیروها کشیده میشویم.
... اما برای اوج رفتن این کافی نیست، بلکه بندهایی نیزدراختیارما نهاده شده تا با پرتاب ان به قلل پر ارتفاع معنویت،خویش را به بالا بکشیم،با نیت خویش ارتفاع اوج خویش و با جهد و تلاش انرژی پرتاب را بدست می اوریم حال بالا رفتن می ماند که ابزاری جز توکل معنا گر ان نیست.
از وبلاگ اراده
موفق باشی... می گی توکل ... درد دل من اونقدر زیاده که جلوی فکر کردن منو گرفته
!
من فکر می کنم درد دلت برای چیزای بی خودیه چون:
همین مگو ما را بر آن در ، بار نیست
با کریمان کارها دشوار نیست !
سلام....این یعنی بالا افتادن :)
میشه زیره دیپلم حرف بزنین؟
پریدن؟ پریدن برای چی؟ که جای اون کبوتر های بی چاره که از ترس ما ادما ارزوی زمین رو دارن رو هم بگیریم؟ ما ادما رو زمین چی کار تونستیم بکنیم که تو اسمون دنبالش می گردیم؟ نا حقیه اسمون و هم کثیف کنیم مثل زمین!!
قسمت اول حرفتون رو قبول دارم کاملا منطقیه ...
شاید اصلا برای همینه که آسمونی شدن خیلی سخته ولی بخش دوم رو موافق نیستم ...
بودن کسایی که از بس زمین براشون کم بود رفتن توی آسمونا ...
آدما رو نباید جمع بست ...
من خودم از اونایی ام که توی بخش دوم حرفاتون درموردشون حرف زدید ولی ...
به قول مامولک (نمی دونم دیدین یا نه) شاید یه روزی ما هم اهلی شدیم...
یا حق